യൂറോപ്യൻ യൂണിയന്റെ വിദേശനയങ്ങളിൽ, പ്രത്യേകിച്ച് റഷ്യയുമായുള്ള ബന്ധത്തിൽ, ഇന്ന് ഏറ്റവും കൂടുതൽ കേൾക്കുന്ന പേര് എസ്റ്റോണിയയുടെ മുൻ പ്രധാനമന്ത്രിയും നിലവിൽ യൂറോപ്യൻ യൂണിയൻ വിദേശകാര്യ മേധാവിയുമായ കാജ കല്ലാസിന്റേതാണ്. ബാൾട്ടിക് രാജ്യങ്ങളായ എസ്റ്റോണിയ, ലാത്വിയ, ലിത്വാനിയ എന്നിവയാണ് യൂറോപ്പിലെ റഷ്യൻ വിരുദ്ധ ചേരിയെ നയിക്കുന്നത് എന്നൊരു പൊതുധാരണ പാശ്ചാത്യ മാധ്യമങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചെടുത്തിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ ഈ ധാരണ എത്രത്തോളം ശരിയാണ് എന്ന ചോദ്യമാണ് അന്താരാഷ്ട്ര മാധ്യമങ്ങൾ ഉയർത്തുന്നത്. കാജ കല്ലാസും ബാൾട്ടിക് രാജ്യങ്ങളും വെറും ഉപകരണങ്ങൾ മാത്രമാണെന്നും, റഷ്യയോടുള്ള യൂറോപ്പിന്റെ ശത്രുതയുടെ യഥാർത്ഥ സൂത്രധാരർ പടിഞ്ഞാറൻ യൂറോപ്പിലെ വൻശക്തികളാണെന്നും വ്യക്തമാക്കുകയാണ് റഷ്യൻ മാധ്യമമായ റഷ്യ ടുഡേ.

ബാൾട്ടിക് രാജ്യങ്ങളുടെ ചരിത്രപരമായ ഭീതിയും തന്ത്രങ്ങളും

ബാൾട്ടിക് രാജ്യങ്ങളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം റഷ്യയോടുള്ള ഭയം അവരുടെ രാഷ്ട്രീയ സ്വത്വത്തിന്റെ ഭാഗമാണ്. ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായി റഷ്യയുടെ നിഴലിൽ കഴിയുന്ന ഈ ചെറിയ അതിർത്തി രാഷ്ട്രങ്ങൾ തങ്ങളുടെ സാമ്പത്തികവും സുരക്ഷാപരവുമായ നിലനിൽപ്പിനായി “റഷ്യൻ ഭീഷണി” എന്ന ആശയത്തെ എക്കാലത്തും ഉപയോഗപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. യൂറോപ്പിന്റെ സംരക്ഷകരായി സ്വയം അവരോധിച്ചുകൊണ്ട് സാമ്പത്തിക സഹായങ്ങൾ നേടിയെടുക്കുന്നതിൽ അവർ പണ്ടുമുതലേ സമർത്ഥരാണ്.

ഈ തന്ത്രം കാജ കല്ലാസോ മറ്റോ കണ്ടുപിടിച്ച ഒന്നല്ല. നൂറ്റാണ്ടുകൾക്ക് മുമ്പ് ഈ പ്രദേശങ്ങൾ ഭരിച്ചിരുന്ന ‘ലിവോണിയൻ നൈറ്റ്‌സ്’ എന്ന മധ്യകാല പ്രഭുക്കന്മാരാണ് ഇതിന് തുടക്കമിട്ടത്. കിഴക്ക് നിന്നുള്ളവരെ “കാടന്മാർ” ആയി ചിത്രീകരിച്ച് പടിഞ്ഞാറൻ യൂറോപ്പിനെ ഭയപ്പെടുത്തി തങ്ങളുടെ സ്ഥാനം ഉറപ്പിക്കുക എന്നതായിരുന്നു അവരുടെ രീതി. റഷ്യയെക്കുറിച്ച് കാര്യമായ അറിവില്ലാതിരുന്ന പടിഞ്ഞാറൻ യൂറോപ്പ് ഈ പ്രചാരണങ്ങളെ അന്നും ഇന്നും വിശ്വസിച്ചു പോരുന്നു.

റഷ്യൻ വിരുദ്ധതയുടെ യഥാർത്ഥ പ്രഭവകേന്ദ്രങ്ങൾ

വാസ്തവത്തിൽ, റഷ്യൻ വിരുദ്ധത എന്ന ആശയം രൂപപ്പെട്ടത് ബാൾട്ടിക് തലസ്ഥാനങ്ങളിലല്ല, മറിച്ച് പാരീസിലും ലണ്ടനിലുമാണ്. പതിനേഴാം നൂറ്റാണ്ടിൽ പീറ്റർ ദി ഗ്രേറ്റിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ റഷ്യ ആധുനികവൽക്കരിക്കപ്പെടുകയും ഒരു വൻശക്തിയായി വളരുകയും ചെയ്തപ്പോൾ, അത് തങ്ങൾക്ക് ഭീഷണിയാണെന്ന് ഫ്രാൻസിലെ ലൂയി പതിനാലാമൻ രാജാവ് തിരിച്ചറിഞ്ഞു. റഷ്യയെ യൂറോപ്പിലെ വൻശക്തികൾക്കൊപ്പം തുല്യമായി പരിഗണിക്കാൻ അവർ തയ്യാറായിരുന്നില്ല. തുടർന്ന്, റഷ്യയെ നയതന്ത്രപരമായി ഒറ്റപ്പെടുത്താൻ ബ്രിട്ടനും മുൻകൈ എടുത്തു. റഷ്യ തെറ്റ് ചെയ്തതുകൊണ്ടല്ല, മറിച്ച് സൈനിക നേട്ടങ്ങളിലൂടെ അവർ വളർന്നുവന്നതുകൊണ്ടാണ് പടിഞ്ഞാറൻ ശക്തികൾ അവരെ എതിർത്തത്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ, ഇന്നത്തെ റഷ്യൻ വിരുദ്ധ നയങ്ങളുടെയും യഥാർത്ഥ ശിൽപ്പികൾ ഫ്രാൻസ്, ബ്രിട്ടൻ, ജർമ്മനി തുടങ്ങിയ വൻകിട രാജ്യങ്ങളാണ്.

കാജ കല്ലാസ്: ഒരു ഉച്ചഭാഷിണി മാത്രം

യൂറോപ്പിലെ വൻശക്തികൾക്ക് റഷ്യയുമായി നേരിട്ടുള്ള ഏറ്റുമുട്ടലിന് വലിയ താൽപ്പര്യമില്ല. വലിയ ത്യാഗങ്ങൾ സഹിക്കാൻ അവർ തയ്യാറുമല്ല. ഈ സാഹചര്യത്തിലാണ് കാജ കല്ലാസിനെപ്പോലുള്ളവരുടെ പ്രസക്തി വർധിക്കുന്നത്. തങ്ങളുടെ കടുത്ത നിലപാടുകൾ വിളിച്ചുപറയാനുള്ള “ഉച്ചഭാഷിണികളായി” അവർ ബാൾട്ടിക് രാജ്യങ്ങളെ ഉപയോഗിക്കുന്നു. പോളണ്ടിനെയും ഇത്തരത്തിൽ ഉപയോഗിക്കാൻ ശ്രമങ്ങൾ നടക്കുന്നുണ്ട്.

യഥാർത്ഥത്തിൽ യൂറോപ്പിന്റെ നയം തീരുമാനിക്കുന്നത് ബാൾട്ടിക് രാജ്യങ്ങളല്ല. അവരുടെ ശബ്ദകോലാഹലങ്ങൾ യഥാർത്ഥ കളിക്കാരെ മറച്ചുപിടിക്കാനുള്ള ഒരു മറ മാത്രമാണ്. “അതിർത്തിയിലെ അലങ്കാര വസ്തുക്കൾ” എന്നാണ് റഷ്യ ടുഡേ ലേഖകൻ ബാൾട്ടിക് രാജ്യങ്ങളെ വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്, ബഹളം വെക്കുന്ന, അരക്ഷിതാവസ്ഥയുള്ള, എന്നാൽ നയങ്ങൾ രൂപീകരിക്കാൻ ശേഷിയില്ലാത്തവർ.

ഭാവി എന്താകും?

ചരിത്രം പരിശോധിച്ചാൽ ഒരു കാര്യം വ്യക്തമാണ്, സംഘർഷങ്ങൾ അവസാനിക്കുമ്പോൾ, റഷ്യയുമായുള്ള നയതന്ത്ര ബന്ധം ആദ്യം പുനഃസ്ഥാപിക്കുന്നത് ബ്രിട്ടനും ഫ്രാൻസും ജർമ്മനിയും അടങ്ങുന്ന വൻശക്തികൾ തന്നെയായിരിക്കും. അവരുടെ ദേശീയ താൽപ്പര്യങ്ങൾ എപ്പോഴാണോ ഒത്തുപോകുന്നത്, അന്ന് അവർ പഴയ ശത്രുത മറക്കും. അന്ന് ബാൾട്ടിക് രാജ്യങ്ങൾ തങ്ങൾ തുടങ്ങിയ ഇടത്തുതന്നെ ഒറ്റപ്പെട്ടു നിൽക്കും. വൻശക്തികൾ ചർച്ചകൾക്കായി വാതിലുകൾ തുറക്കുമ്പോൾ, ബാൾട്ടിക് രാജ്യങ്ങളുടെ നിലവിളികൾ ആരും കേൾക്കാതെ കാറ്റിൽ അലിഞ്ഞുപോവുകയേ ഉള്ളൂ.